Sarah Shook & The Disarmers : Revelations

 


De groepsnaam Sarah Shook & The Disarmers deed geen enkel belletje bij mij rinkelen. Frontvrouw Shook van deze alt-country en indie rock vijfmansformatie gebruikt tegenwoordig River als voornaam. Wellicht heeft die naamsverandering iets te maken met het afzetten tegen het streng christelijk milieu waarin ze opgroeide. Ze mocht in haar jeugd alleen luisteren naar klassieke en religieuze muziek. Ze is volledig autodidact, ze leerde zichzelf op jonge leeftijd piano en vervolgens akoestische gitaar spelen. Naast muzikant maakt ze zich hard voor de LGBT gemeenschap en burgerrechten. Ze is trouwens non-binair.

River schreef alle liedjes voor Revelations. En zoals de titel al doet vermoeden neemt ze in haar teksten bepaald geen blad voor de mond, waarbij cynisme vaak nooit ver weg is. Een goed voorbeeld is de derde vrijgegeven single Motherfucker. Ze schreef het nummer voor iedereen die ooit te maken heeft gehad met personen die voortdurend problemen uit het niets creëren, je vaak tot wanhoop drijven en over het algemeen een waardeloze, liegende klootzak is. Revelations had bij mij enige tijd nodig om te landen, maar is uiteindelijk een bijzonder prettige eerste kennismaking met de muziek van Sarah Shook & The Disarmers geworden.

Theo Volk

Releasedatum : 29 maart 2024 Abeyance Records/Thirty Tigers

Website : https://www.disarmers.com/

The Kik : Bal Populaire

 


Op hun vorige album stond het Eurosongfestival centraal, ditmaal wordt op Bal Populaire het levenslied in het zonnetje gezet. Voor het eerst schreef Dave von Raven veel van de tekst en muziek zelf, daarnaast een vijftal covers. Persoonlijk heb ik niet zoveel met het genre, ondanks het feit dat mijn vader met de vader van Corry Konings drieënhalf jaar optrok tijdens zijn verblijf als soldaat in Indonesië eind veertiger jaren en een andere dienstkameraad van mijn vader lang in de Jordaan woonde.

Een uitzondering erop vormt het Smartlappenfestival in mijn woonplaats, waar onder het genot van het nodige bier je in de kroeg opeens klassiekers als Manuela gaat meezingen. Geen wonder dat op de binnenkant van het uitklapbare hoesje de heren van The Kik afgebeeld staan in Café de Harmonie in Terheijden. Deze bruine kroeg ademt nostalgie uit door de aanwezigheid van een heus Decap orgel. Dit orgel was uitermate populair in de jaren zestig en zeventig, met name in Vlaanderen. Niet alleen het orgel was destijds erg geliefd dat gold ook voor de accordeon, dit instrument is dan ook prominent aanwezig op Bal Populaire, hier bespeeld door Dominique Paats.

De opener en reeds vrijgegeven single Daggie Niet Gelachen vind ik door het hoge Sterren NL gehalte het minst geslaagde nummer. Alhoewel ik het credo van Dave’s oma hier wel volledig omarm. Het beste bevalt de zelf geschreven wals musette Het Spijt Me Parijs, waardoor je je daadwerkelijk in Parijs voelt. Ook fraai is de cover van Plastic Rozen, waarvan de strijkersarrangementen gemaakt zijn door Reyer Zwart en waarop onder andere ook Benjamin Herman te horen is.

Opgenomen in de studio waar de geschiedenis van het Nederlandse levenslied ooit begon, de Telstar studio van de Rotterdamse legende Johnny Hoes. Zijn liedje Och, Was Ik Maar bij Moeder Thuis Gebleven is met 450.000 exemplaren nog altijd de best verkochte Nederlandstalige single aller tijden. In de afsluiter Kleine Nico, geschreven door Fred van Dam en Harry de Groot, wordt een ode aan Johnny Hoes gebracht. Er wordt hier gebruikgemaakt van een nooit uitgebrachte demo van Johnny Hoes.

De afgelopen tijd hield Dave zich minder bezig met de actualiteit, maar richtte zich voornamelijk op lichtere, persoonlijke onderwerpen. Drummer Kees Doms is trouwens voor het laatst te horen op een Kik album. Vanaf de komende toer zal Kees Schaper (Bob uit Zuid, Yorick van Norden & Anne Soldaat) gaan vervangen.

Releasedatum : 29 maart 2024 Excelsior Recordings

Website : https://showcase.fm/thekik


Adam Harpaz : Electric Lady Powers

 


Greywood Records is een in Berlijn gevestigd onafhankelijk platenlabel en muziekuitgever voor moderne folk en singer-songwriters, eigendom van Heiko Wessels. De afgelopen jaren stuurde Heiko mij af en toe nieuwe albums op, die haast altijd voltreffers zijn. Dat geldt ook weer voor de EP Electric Lady Powers van de Australische singer-songwriter/producer Adam Harpaz.

Harpaz bouwt de laatste jaren gestaag aan zijn populariteit, niet alleen in het thuisland Australië, maar ook in een aantal Europese landen, helaas nog niet in Nederland. Bij zijn tweede tour vorig jaar door Europa trad hij op in tien verschillende landen. Vorig jaar behaalde hij een miljoen streams op Spotify.

Die populariteit is gemakkelijk verklaarbaar, ten eerste beschikt Harpaz over een stem, die volgens mij bij de meeste luisteraars zal gaan aanspreken. Daarnaast zijn de liedjes op zijn nieuwe EP erg relaxt, met name in opener en titelnummer Electric Lady Powers en Rollercoaster waan je je door de zwoele ritmes op het strand van Copacabana.

Zijn muziek wordt vaak omschreven als een mix van indie singer-songwriter, indie folk en coastal soul/jazz. Helaas bevat Electric Lady Powers slechts vier nummers, hopelijk volgt er snel een volledig album, want het smaakt naar meer, véél meer.

Theo Volk

Releasedatum : 29 maart 2024 Greywood Records

Website : https://www.adamharpaz.com/

Bob uit Zuid : Heilig

 


Het tegen de stroom in zwemmen zal rapper Bob Dijkshoorn ongetwijfeld meegekregen hebben van zijn bekende vader Nico. Bob uit Zuid is als rapper de vreemde eend in de bijt op het Excelsior label. Maar eigenlijk ook weer niet, want hij maakt hiphopmuziek zonder gebruikmaking van elektronica, live ondersteund door fuzz-gitaren en orgel. Zijn frisse en tegendraadse muzikale kijk en keuze voor niet alledaags bezongen onderwerpen zorgde ervoor dat zijn gelijknamige debuutalbum Bob uit Zuid een groot succes werd.

Niet de gebruikelijke cliché onderwerpen die je vaak hoort bij rappers, maar bijvoorbeeld een autobiografisch liedje als  Karpervissen. Sinds hij lang geleden zijn eerste karper ving is hij nog steeds geregeld langs de waterkant te vinden. Net als zijn vader Nico mag hij trouwens graag een boek lezen en op zondagmiddag is hij regelmatig met vrienden te vinden in Café De Bok. In Café De Bok bezingt hij dit bruine café, waar de glazen vaak vies zijn. Ook zingt hij over de zelfkant van de maatschappij, zoals in Hoer van Stalingrad. Het debuut werd verrassend genoeg geproduceerd door zijn goede vriend Tim Knol, die hij waarschijnlijk zal kennen via zijn vader Nico.

Opvolger Heilig werd echter geproduceerd door vaste gitarist Prins Claus, ook bassist en beatmaker Stier uit Oost (AKA Sem Egter van Wissekerke) was weer van de partij. Op Curlen geeft Brussels’ trots Zwanger Guy acte de présence en op Volvo raast Willem van Personal Trainer mee in Bob's bolide. Ook deze keer leidt Bob je onnavolgbare wijze door zijn unieke eigenzinnige universum. Altijd rechtdoorzee, regelmatig gecombineerd met een portie absurdistische humor. Ook nu weer kan hij van kleine dingen gelukkig worden, zoals in Tiny House :

“Jeuk van de grote ruimtes

Ik ben leuk in foetushouding

Teut van de minibar in m'n kleine keuken  

Uitzicht op veulens

Pis hier in een putje

Ja hier gelukkig”

De muzikale invloeden variëren van Beastie Boys tot The Black Keys en Osdorp Posse. Af en toe hoor je trouwens de markante stem van Philip Bloemendal van het Polygoonjournaal voorbijkomen. Het fraaie, opvallende artwork van het meegeleverde boekje is van Ismay Schaduw. Heilig gaat Bob en zijn maatjes ongetwijfeld de nodige nieuwe fans opleveren, daar ben ik heilig van overtuigd.

Theo Volk

Releasedatum : 29 maart 2024 Excelsior Recordings

Website : https://showcase.fm/bobuitzuid

 

Bob uit Zuid live :

05-04 GRONINGEN : Simplon

01-05 UTRECHT : Ekko

09-05 AMSTERDAM : Melkweg 

The Taj Mahal Sextet : Swingin’ Live from The Church in Tulsa

 


Taj Mahal heeft een langdurige carrière achter zich. Hij studeerde aan de Universiteit van Massachusetts voordat hij rond 1964 besloot een muzikale loopbaan na te streven. Vanaf het begin had zijn stijl affiniteit met traditionele muziek, wellicht meer specifiek vond hij zich binnen de Country Blues. En eerlijk gezegd, ook al zitten we geografisch iets hoger gesitueerd in Amerika, een scheut Soul is niet ver weg. Eerlijkheidshalve, voordat dit nieuwe album, Swingin’ Live From The Church In Tulsa, beschikbaar kwam van The Taj Mahal Sextet had ik slechts twee platen van Taj Mahal binnen mijn verzameling; Zijn gelijknamig getitelde plaat uit 1968 en daarop verschenen Natch’l Blues, uit hetzelfde jaar. Twee indrukwekkende platen. Soms heeft een artiest echter dusdanig veel platen doen laten verschijnen over de achterliggende jaren dat je amper weet waar te kiezen. Binnen het oeuvre van artiesten als Lightnin’ Hopkins en James Blood Ulmer vond ik op een gegeven moment mijn weg om daar aansprekende en representatieve platen te vinden, bij Taj Mahal had ik het een beetje laten afweten. Zelfs de twee jaar geleden uitgebrachte plaat, eentje die hij deed samen met Ry Cooder, (Get On Board) ging ongehoord langs me. Leuk dat deze live plaat verscheen, aangezien je daarmee hernieuwd wordt geconfronteerd met een waarachtig muzikant die Tai Mahal is. Taj heeft over de jaren met verschillende musici samenwerkt, en zijn staat van dienst staat geenszins ter discussie. En dat blijkt andermaal nadat je deze voortreffelijke live registratie hebt beluisterd.

Leon Russell’s naam is verbonden met deze kerk. Die kocht het enorme gebouw in 1972 en maakte er een opnamestudio van. De tien nummers zijn representatief voor de muziek die Taj over de achterliggende jaren binnen zijn oeuvre heeft verkend, aangezien hij heeft meer genres heeft aangeraakt naast de Blues. Denk daarbij aan West Afrikaanse muziek, R &B, Cajun, Reggae, Gospel, Calypso, Jazz en wat al niet meer. Hij vond voor zijn live performance in Leon’s kerk een stel uitermate geschikte musici om hem te ondersteunen bij het uitvoeren van de muziek. Wat te denken van bassist Bill Rich, drummer Kester Smith, naast Bobby Ingano op Hawaïaanse lapsteel en gitaar en dobro speler Rob Ickes. Voor het overige is er support van vocalist en gitarist Trey Hensley. Ik veronderstel dat deze mannen voor de live-uitvoering niet over één nacht ijs gingen, want hun samenwerking doet natuurlijk en vanzelfsprekend aan. Taj heeft zich het bespelen van verschillende instrumenten meester gemaakt. Ook dat aspect komt naast zijn zang op deze plaat aan bod. Deze plaat doet je genieten van de oude meester en zijn kompanen.

Rein van den Berg

Releasedatum : 8 maart 2024 Lightning Rod Records

Website : https://www.tajblues.com/

Will Page : Still Standing

 


Op jonge leeftijd zag singer-songwriter en multi-instrumentalist Will Page Fairport Convention’s Dave Swarbrick live optreden in zijn plaatselijke dorpshuis in Chiddingly (East Sussex). Hierdoor geïnspireerd pakte Page de viool op om de Britse folktraditie voort te zetten. Wat later begon hij ook te zingen en keek de kunst af van mensen als Seth Lakeman and Bellowhead’s Jon Boden. Als jongeling was hij ook fan van groepen als The Waterboys en The Levellers. Hij begon vervolgens te experimenteren met alternatieve stijlen en sounds en begon ook zijn eigen songs te schrijven, waarna de succesvolle band Noble Jacks ontstond. Deze energieke band heeft een geduchte livereputatie en besteeg reeds podia van grote festivals als Glastonbury, Isle of Wight, Dranouter, Paaspop en AmericanaFest Nashville.

Het aanstekelijke, energieke element kenmerkt nu ook vooral het solodebuut Still Standing van Page. Ook heeft het album een heuse live vibe en zijn de zelfgeschreven songs erg organisch en klinken ze ook behoorlijk traditioneel. Het concept voor het album Still Standing kwam voort uit het nadenken over alle vele externe veranderingen die Page de afgelopen jaren heeft doorgemaakt, zowel in zijn persoonlijke als professionele leven; “verandering is constant en onvermijdelijk, en we moeten daar gewoon mee dealen, vandaar de titel!”, aldus Page.

De verhalen die Page vertelt zijn meeslepend, zoals Strength to Carry On, wat over Page’s oma gaat. Het vertelt het wanhopige, maar inspirerende verhaal van Wills grootmoeder die ondanks verlamd te zijn door polio journalist werd en de Most Excellent Order of the British Empire onderscheiding kreeg van koningin Elizabeth II. Steve Knightley zingt mee op opener The Rise en Find Your Light, waaraan hij tevens meeschreef. Cormac Byrne is te horen op bodhán en percussie en Jack Hosgood op bas, piano en keys. Zelf is Page naast zang te horen op fiddle, gitaar, harmonica, banjo en percussie. Het vaak aanstekelijke en energieke Still Standing zal ongetwijfeld in de smaak gaan vallen bij de liefhebbers van Noble Jacks.

Theo Volk

Releasedatum : 29 maart 2024 Union Music Label

Website : https://www.willpagemusic.com/

Alejandro Escovedo : Echo Dancing

 


De Amerikaanse singer-songwriter Alejandro Escovedo van Mexicaanse komaf is allang muzikaal actief. In de jaren zeventig was hij een punkrocker (The Nuns). Ook zijn broers Coke, Pete, Mario en Javier zijn muzikaal. Sheila E is trouwens de dochter van Pete.

Op zijn nieuwste album Echo Dancing interpreteert Escovedo oude songs uit zijn omvangrijke repertoire. Hij nam bekende, krachtige songs als Bury Me en Castañuelas grondig onder de loep, keerde ze binnenste buiten op zoek naar nieuwe inzichten.

Die nieuwe invalshoeken levert een fascinerend album op, waarop de nodige songs een stuk urgenter en avontuurlijker klinken. En soms zelf diep ontroerend, zoals Sensitive Boys van het album Real Animal. Op dat album wordt het weelderig ingekleurd in tegenstelling tot de nieuwe versie, die veel soberder wordt opgesierd met slechts piano en viool en daardoor heel hard bij de luisteraar binnenkomt. Ondanks dat het bestaande songs zijn weet Escovedo gemakkelijk zeventig minuten te beklijven.

Theo Volk

Releasedatum : 29 maart 2024 Yep Roc/V2 Records

Website : https://www.alejandroescovedo.com/

The Secret Sisters : Mind, Man, Medicine

 


Er zijn momenten dat ik mij gelukkig prijs, vooral wanneer ik dit soort geweldige albums krijg toegestuurd. Toegegeven, er zitten ook wel eens blindgangers tussen, maar albums van het label New West bezitten gebruikelijk ieder element van kwaliteit. Productioneel en muzikaal staat het wederom als een huis. Het nieuwe album van The Secret Sisters, getiteld Mind, Man, Medicine geeft zich niet zomaar prijs, maar overrompeld per luisterbeurt. Ogenschijnlijk oppervlakkig aandoende nummers krijgen steeds meer body. Dit zie ik als een verdienste van een professioneel muzikant, en de beide zusjes stellen daarbij op geen moment teleur. Behalve talent is het ook hard werken geblazen. Via YouTube hebben/hadden ze alvast All The Ways naar voren geduwd. Een nummer waarin Ray LaMontage de vocalen mede voor zijn rekening neemt. Niet om hun eerder albums te reduceren, maar deze laatste is een warme, zeg maar gerust harmonieuze plaat geworden. De beide zusjes, Laura Rogers en Lydia Slagle, weten met hun zorgvuldig gekozen bandleden andermaal enorm te boeien. Stuk voor stuk nummers met inhoud die hun Zuidelijke afkomst niet verloochenen. Country-Soul uit Alabama, waarbij een aantal van de songs zijn vastgelegd in de befaamde Fame Studios (te Muscle Shoals, AL). Naast Ray LaMontagne als gastartiest, zijn van de partij Ben Tanner, de ondertussen bijna legendarische Larry Campbell, Zac Cockrell (bassist van de Alabama Shakes), Jeremy Gibson, Ken Lewis, en ook, medeproducent John Paul White.

De samenzang van beide dames klinkt wederom als een geoliede machine, en heeft qua originaliteit niets ingeboet sinds hun gelijknamige debuut uit 2010. Niet dat hun eerste platen minder waren, maar toch weten ze per album iets van progressie aan de dag te leggen. Ongetwijfeld mede vanwege het uitgebalanceerde team waarmee ze zich wisten te omringen, naast dat ze in de afgelopen jaren veel hebben bijgeleerd. Niet enkel op muzikaal vlak, ook wat betreft levenslessen. Die groei hoor je terug in de muziek. Vandaag speelde deze plaat nagenoeg non-stop, en langzaam maar zeker sleten de harmonieën in. De elf nummers bezitten overigens een vergelijkbare vloeiende eigenschap. Ze hebben een natuurlijke opbouw, terwijl die tegelijkertijd niet verveeld. Hun muziek wordt gerangschikt onder de noemer traditioneel, maar heeft dat genre nagenoeg ontstegen, en nijgt eerde naar eigentijds. Het afsluitende nummer, I’ve Got Your Back, deed bij mijn een bescheiden associatie opborrelen uit een ver verleden. Zonder flauw te willen klinken, het deed mij denken aan de zusjes Mieke en Selma Jansen uit Weert, beter bekend als de Selvera’s. Wereldfaam van weleer!

Rein van den Berg

Releasedatum : 29 maart 2024 New West Records

Website : https://www.secretsistersband.com/

Daisy Rickman : Howl

 


Het tweede album Howl van singer-songwriter, schilder en fotograaf Daisy Rickman verschijnt op de dag van de lente-equinox. Om zes minuten over vier vannacht stond de zon exact loodrecht boven de evenaar.  Daisy woont tegenwoordig in Londen, maar is afkomstig uit Mousehole, Cornwall. “Howl” betekent hier niet gehuil, maar is “zon” in het Cornish.

Net als op haar zeer succesvolle debuut Donsya a'n Loryow speelt autodidact Daisy alle instrumenten zelf. Naast zang hoor je Daisy op akoestische gitaar,  twaalfsnarige gitaar, contrabas, drums, percussie, sitar, cello, bouzouki, banjo, accordeon, klarinet, viool en synthesizer. Howl is opgedragen aan haar overleden oma Barbara J Rickman.

Het album heeft een hypnotiserende uitwerking op me. Je hoort de nodige psychedelische en experimentele invloeden. De natuur speelt regelmatig een belangrijke rol in haar muziek, zo gaat Bleujen an Howl, over een zonnebloem waarvan de blaadjes dansen in de wind. De repeterende tekst ziet Daisy als een mantra. Haar debuut was snel uitverkocht het zou me niet verbazen als Howl snel hetzelfde lot beschoren is.    

Theo Volk

Releasedatum : 20 maart 2024 Independent

Website : https://www.daisyrickman.com/

Son of the Velvet Rat : Ghost Ranch

 


Ongeveer een decennium geleden vertrok het echtpaar Georg Altziebler en Heike Binder vanuit Graz naar de wildernis van Joshua Tree. Hun albums die ze tot dan toe als duo onder de naam Son of  the Velvet Rat hadden uitgebracht konden internationaal geen potten breken. Hun bekendheid bleef beperkt tot Oostenrijk. In Amerika kwamen ze in contact met Joe Henry, die hun succesvolle album Dorado produceerde. Destijds schreef ik trouwens in die lovende recensie dat ik tot dan toe slechts een interessante Oostenrijkse act kende, Soap&Skin. Daar zijn gelukkig de afgelopen jaren twee bijgekomen, Schmieds Puls en het intussen populaire Cari Cari.

Het vorige album Solitary Companion was helaas aan mijn aandacht ontsnapt, Ghost Ranch gelukkig niet. Voor het nieuwe album kon men een beroep doen op enkele klinkende namen. Hieronder de zeer ervaren bassiste Jennifer Condos, zangeres Jolie Holland en meestergitarist Marc Ribot (o.a. Paul McCartney, Beth Orton, Leyla McCalla, John Zorn, Solomon Burke en Tom Waits). In tegenstelling tot Dorado had Ghost Ranch wat tijd nodig om onder de huid te kruipen. Het repertoire maakte in eerste instantie, ten onrechte, een wat eenvormige indruk. Om maar eens een cliché uit de kast te halen, het is een echt groeialbum. Wanneer de luisteraar wat tijd investeert in het album, wordt dat dubbel en dwars terugbetaald. Sterker nog, Ghost Ranch is hun fraaiste album tot op heden. Het artwork van het tekstboekje gemaakt door Heike is trouwens buitengewoon fraai.   

Theo Volk

Releasedatum : 22 maart 2024 Fluff and Gravy

Website : https://www.sonofthevelvetrat.com/